प्रत्यक्ष भगवान "श्री स्वामी समर्थ" खऱ्या अर्थाने श्री स्वामी समर्थ सेवा मार्गाचे निर्माते आहेत. श्री स्वामी समर्थ व श्रीपाद श्री वल्लभ यांनी ब्र.भू.प.पू. श्री. पिठले महाराज यांच्या कडून अनेक दीर्घ उपासना करवून घेऊन त्यांचे जीवन श्री. स्वामी समर्थमय बनविले. श्री. पिठले महाराजांनी ब्र.भू.प.पू. श्री. मोरेदादा यांना या सेवा मार्गाच्या संस्थापनार्थ तयार केले.
प.पू. मोरे दादांनी जीवनभर गांजलेल्या समाजाची संकटे , व्याधी , पीडा , निवारण करून, त्यांना मानसिक स्थैर्य मिळवून दिले आहे. अध्यात्मिक प्रगतीमध्येच खुंटलेल्या लोकांना योग्य मार्गदर्शन करून त्यांची अध्यात्मिक प्रगती सुकर करून दिली. अशा तऱ्हेने त्यांनी सामाजिक , अर्थी , भौतिक आणि अध्यात्मिक क्षेत्रात प्रभावी कार्य केले. समाजात धैर्य , उत्साह , नवंचैतन्य आत्मशक्ती वाढवून तेज निर्माण केले. कार्यप्रवृत्त केले. हे कार्य भविष्याती अनंत अविरत चालूच रहावे ह्यासाठी त्र्यंबकेश्वर-नाशीक येथे "अखिल भारतीय श्री स्वामी समर्थ गुरूपिठाची" स्थापना केली.
ह.भ.ब्र.भू.प.पू. विठ्ठल शंकर तथा नाना वालावलकर यांना डोंबिवलीत असताना मोरे दादांचे मार्गदर्शन लाभले. लहानपणापासूनच स्वामीस्वरूपी विलीन असलेल्या सद्गुरू नानांचा अध्यत्मिक मार्ग श्री मोरेदादांच्या मार्गदर्शनामुळे अधिक उन्नत झाला. श्री स्वामी समर्थांच्या प्रेरणेने व श्री मोरेदादांच्या मार्गदर्शनानुसार प.पू. नानांनी आयुष्यभर अनेक पिडीतांना मार्गदर्शन केले व स्वामी सेवेच्या अविरत प्रवाहात सामील करून घेतले. संस्थारूपाने हेच कार्य पुढे चालू ठेवण्यासाठी प.पू. नाना वालावलकर व सेवेक-यांनी "सद्गुरू श्री स्वामी समर्थ सेवाभावी संस्था, डोंबिवली" या चॅरिटेबल ट्रस्टची स्थापना केली आहे. श्री स्वामी समर्थांच्या अखंड कृपेने सद्गुरू नानांचे विनामूल्य मार्गदर्शन व सेवेकरी घडवण्याचे कार्य आजही सखाराम कॉम्प्लेक्स स्थित मठात अविरत चालू आहे.
सद्गुरू नानांचे बालपण एका शेतकरी कुटुंबात सामान्य स्थितीत व्यतीत झाले. सातव्या-आठव्या वर्षापासून माळावर गुरे राखण्याचे काम त्यांना करावे लागे. एकदा असेच गुरे राखण्यात दंग असलेल्या नानांना संध्याकाळ झाली, दिवस मावळला याची शुध्द राहिली नाही. त्यावेळी एक म्हातारा माणूस हातात दंड, कमंडलू, पायात खडावा, उंच धिप्पाड उग्र चेह-याच्या माणसाने नानांना घरी जायला उशीर होतोय असे सांगून दरडावले आणि ‘‘श्री स्वामी समर्थ’’ असे नामस्मरण करण्यास सांगितले व तो निघून गेला. घरी आल्यावर त्यांनी आपल्या आईला ही गोष्ट सांगितली. त्यानंतरही एकदोन वेळा तोच म्हातारा नानांना रानात भेटला. परंतु त्यावेळेस ‘श्री स्वामी समर्थ’ म्हणजे कोण याचा बोध त्यांना झाला नाही म्हणून ते "सद्गुरु.. सद्गुरु.." असे नामस्मरण करू लागले. अक्कलकोट श्री स्वामी समर्थांची कृपा नानांवर बालपणीच झाली, परंतु बालबुध्दीमुळेच त्यांना त्याचे आकलन झाले नाही. (श्री नानांचे संक्षीप्त चरीत्र >>>)